Szum z Nieba nr 2018/4 - wersja elektroniczna

Człowiek rodzi się nagi i to jest cała prawda o nim. Potem rodzice zaczynają go ubierać – dziewczynki w różowe śpioszki, a chłopców w niebieskie. Ubrania zmieniają się w zależności od upodobań rodziców, pogody, okoliczności. A z biegiem czasu dzieci same zaczynają dokonywać wyborów. Ubrania są trochę jak maski, które zakładamy codziennie: inne do pracy, na imprezę, do teatru, na plażę, na wesele. Wszyscy wstydzimy się swojej nagości – prawdy, że sami z siebie nic nie mamy, więc i nic nie zabierzemy ze sobą po śmierci. Pewna staruszka powiedziała mi, że ma naszykowany strój do trumny: białą bluzkę z koronką i czarną spódnicę (kobiety są mistrzyniami wizerunku w każdych okolicznościach!). A od czego to ukrywanie nagości się zaczęło? Po grzechu pierworodnym Adam i Ewa w raju zakryli swoje ciała i schowali się przed Bogiem. Grzech i kłamstwo sprawiło, że przestali być sobą. Zewnętrznie możemy zakładać różne stroje i maski, by ukryć prawdę o sobie, ale przed Bogiem nie da się jej ukryć, bo On jest Prawdą. Bóg zna nas najlepiej i szuka nas, tak jak Adama i Ewy, by powiedzieć nam o swojej miłości, w której nie ma lęku. Przed którą nie trzeba się ukrywać, której nie są potrzebne nasze maski, aby nas zaakceptować, która okrywa naszą nagość swoim bogactwem. Bycie prawdziwym nie polega na dopasowaniu się do reguł, na wejściu w społeczne ramki, ale na postawie serca wobec Boga i świata. Nie masz nic własnego, ale jesteś dzieckiem Boga, więc… masz wszystko.

Malwina Kocot (redaktor naczelna)